Pokrycie recesji / augmentacja dziąsła

Recesje

Recesja dziąsła polega na dowierzchołkowym przemieszczeniu tkanek okołozębowych w stosunku do granicy szkliwno-cementowej, połączona z odsłonięciem powierzchni korzenia. Nierzadko towarzyszy jej ubytek twardych tkanek zęba.

Najczęstszą przyczyną jej powstawania jest u osób młodych nieprawidłowe szczotkowanie, a u starszych parodontoza. W miejscach gdzie kość wyrostka zębodołowego jest cienka, występują dehiscencje i fenestracje oraz cienki biotyp dziąsła, również dochodzi do dowierzchołkowego przemieszczania się brzegu dziąsła.

Szczególnie często recesje powstają przy wadach zgryzu związanych z doprzedsionkowym ustawieniem zębów.

Poniżej najczęściej stosowana klasyfikacja recesji.

Klasyfikacja wg Millera (z 1985 roku)

  1. Klasa I: Recesja nie przekracza linii śluzówkowo-dziąsłowej, w przestrzeni międzyzębowej; tkanki są prawidłowe.
  2. Klasa II: Recesja dochodzi lub przekracza linię śluzówkowo-dziąsłową, w przestrzeni międzyzębowej tkanki są prawidłowe.
  3. Klasa III: Recesja dochodzi lub przekracza linię śluzówkowo-dziąsłową, w przestrzeniach międzyzębowych występuje ubytek tkanek, a brzeg utraconej kości i/lub tkanek miękkich w przestrzeni międzyzębowej znajduje się dokoronowo w stosunku do brzegu recesji.
  4. Klasa IV: Recesja dziąsła przekracza linię śluzówkowo-dziąsłową, szczyt brodawek może znajdować się tu na poziomie zbliżonym do brzegu recesji.

Klasyfikacja Millera pozwala na prognozowanie skuteczności leczenia, czyli na ocenę, jaką część powierzchni korzenia można pokryć chirurgicznie. Duża dostępność naczyń krwionośnych pochodząca z tkanek miękkich i twardych otaczających recesję, w szczególności z przestrzeni międzyzębowych w recesjach klasy I i II, pozwala na uzyskanie całkowitego pokrycia recesji. W przypadku recesji klasy III można spodziewać się wyłącznie częściowego pokrycia recesji. Klasa IV jest natomiast przeciwwskazaniem do zabiegu chirurgicznego.

Recesje a leczenie ortodontyczne

Znajomość klasyfikacji Millera jest niezbędna do prawidłowej diagnostyki przedortodontycznej. Leczenie ortodontyczne może bowiem wpływać na położenie dziąsła brzeżnego zarówno w sposób pozytywny, jak i negatywny. Jeśli zęby przemieszczane są w obrębie wyrostka zębodołowego (kości), dziąsło zachowuje swój prawidłowy wygląd. Przemieszczanie zębów w kierunku policzkowym lub wargowym może predysponować do rozwoju recesji, szczególnie przy obecności cienkiej kości wyrostka zębodołowego, dehiscencji lub fenestracji kostnych przy cienkim biotypie dziąsła. Obecność grubego biotypu stanowi bezpieczną osłonę, co powoduje, że zagrożenie recesją jest dużo mniejsze.

Dlatego periodontologiczna diagnostyka przedortodontyczna polegająca na ocenie biotypu dziąseł, klas recesji, pomiarów głębokości sondowania, strefy dziąsła przyczepionego oraz połączona z odpowiednią interpretacją wyników jest niezwykle istotną częścią interdyscyplinarnego planu leczenia, pozwalającego na skuteczne i bezpieczne prowadzenie leczenia pacjenta.

Galeria przypadków i efekty leczenia

Dodaj komentarz